غزل نو

بانگ مژگان

نه بید خشکم که در بگیرم  نه شاخ پر گل که بر بگیرم

درخت پاییز ابر و بادم که شال باران به سر بگیرم

تو سرو موزون بارداری خلاف آیین روزگاری

که چادر برگ اگر گذاری هر آیینه سیب تر بگیرم

به عشق در های تازه وا کن به بانگ مژگان مرا صدا کن

میان مردم مرا رها کن که جنگل نیشکر بگیرم

قضا اگر عکس یادگاری بگیرد از ما به باغساری

کنار سرو تو ایستاده دو دست دور کمر بگیرم

میان ما رود روزگاران کشیده سد ها ز موج و توفان

بخند از پشت ابر و باران که از لبانت سحر بگیرم

شکسته در خود قفس نشینم اسیر دیوار های چینم

نه پای ماندن که پا فشارم نه بال رفتن که پر بگیرم

نه تاب دوری که شب همه شب نه خواب، باری شهاب دارم

نه تاب دیدن که مثل ققنوس ز تابشت صبح در بگیرم

اوپسالا سویدن

سه شنبه 28 دسامبر 2010 - 07 دی 1389

در شهر شیخ و شحنه

بین چهار دیوار

در یک اتاق تنگ

با خویش حرف می زنم و گام

دردی عجیب می رود از سینه ام  در سرم

 چون دارکوب وسوسه و زخم

از سینه سپید سپیدار

...

از دور دست ناگاه

آهسته می نشینم و دار و درخت ها

از شیشه می گریزند

با دارکوب ها

پشت فرودگاه...

گفتی که دل نداری

تا گل بیاوری

پژمرده می شود گل رُز زیر چادرت

گفتی که سالهاست

گل را برای گور شب جمعه می خرند

فانوس را برای شب مرده‌ی مزار...

گفتم که چادری را...

روزی اگر به عصیان

از سر برون بریزی این ارث مادری را

محکم ببند رو سری تیره را که باد

بر غنچه لبان تو شلاق سوز دار

در شهر گزمگان فراوان

با چکمه های سرخ

رد می شوند از سر نعش ترِ بهار

در شهر گزمگان تبه کار

چون دار کوب نوک زنان تیغ می زنند

بر سینه هزار سپیدار

گل در فرودگاه گران

لب وا نکن که قیمت جان است

بین مسافران

بر چهره خجالت من خیره شو عمیق

لبهای من چه سرخ

پیش تو از خجالت گفتار

روی تو در نظر چقدر گرم

سرخی به روی آزرم

جز این لب گزیده ز حسرت

جز این نگاه گرم نمک دار

چیز دگر ندارم با خویش ای رفیق

در شهر شیخ و شحنه

سوغاتی سفر

تسبیح اشک تازه و انگشتر عقیق

تا می کشم نفس

یک سینه سرخ می پرد از تنگی قفس

در گنبد زمانه  صدای  بلند ماست

کوکوی همنفس

ای تک درخت شرقی دیدار

در توست آشیانه این سینه سرخ زار

ای دار کوب خورده سپیدار!

اوپسالا سویدن

سه شنبه 28 دسامبر 2010 - 07 دی 1389