غزل نو

 برنامه یک ساعته تلویزیون نور مقیم امریکا در باره شعرهای ناقابل اینجانب  چهارشنبه 10 نوامبر 2010 - 19 آبان 1389 باحضور وسخنان پروفیسور ولی پرخاش احمدی استاد دانشگاه بریکلی امریکا، حامد رضوی فرزند برومند پروفیسور رضوی، عابد مدنی  فعال عرصه مدنی و تنظیم کننده برنامه، زبان درازی مرا نیز از طریق پخش فیلم یا صحبت تلفونی خواهید شنید. سربلند باشید

برای خواهر بزرگم که الف با وبرق را نمی فهمد و در دهکده خود جهانی دارد. هیچ وقت از خانه اش به نزدیک ترین قریه اش سفر نمی کند و همیشه نگران خانه و حیواناتش هست. فقط دو سه باری از ترس تانک های روسی وجنگ های داخلی خانه اش را ترک کرده است. این شعر را  با تمام دلتنگی برای خواهر پیرم تقدیم می کنم.

کلبه ی قدیمی

مرغهایش همیشه تخم گذار

گاوهایش همیشه شیر افشان

جاروی خانه اش تر از صبح است

سردروازه اش دو سه قرآن

دود چوب تر از تنورش صبح

می رود تا به اوج ها پیچان

شیر سر می رود ز دیگ سیاه

مایه در قاشق مسی لرزان

بوی شیر و خمیر در گلخن

قد قد مرغ تخم هشته بلند

بع بع گوسفند و شیهه ی اسپ

می دود بین آتش و اسپند

پیش کلکین خیس صبحدمش

زیر نور دقایق لرزان

گربه اش لیس می زند خود را

گاه می گیرد از بغل دندان

پیر گشته است در جهان خودش

نه الف با نه برق می داند

حافظ شعر ناب فردوسی است

با خودش شاهنامه می خواند

ناشکن، چینی و دوا، هرچیز

هرچه دارد درون الماری است

خانه کوچکش برای خودش

هفت شهر و دکان عطاری است

شب که دلدردی اش شدید شود

گاه تریاک می خورد با قند

خواب او می شود کمی سنگین

می رود در خیال تا هلمند

پشت بامش پر است ا زمیوه

توت، انگور، سیب، زردآلو

برسربام خانه اش هر صبح

نغمه خوانند هدهد و کوکو

دسته ی داس تیز سبز درو

زیر چین های دست او لرزان

شبدر تازه می برد بر سر

زیر خورشید داغ تابستان

با همه انزوای دنیاییش

زخم ها خورده است از دنیا

مثل من کودکیش تنها بود

کودکی ها نه آب نه بابا

گشته ام دور دور دنیا را

در سفر در گریز آهویم

مانده در کلبه قدیمی خود

سخت دلتنگ دیدن اویم

اوپسالا

پنج شنبه 04 نوامبر 2010 - 13 آبان 1389